Hvernig lýður fólkinu sem kaus vg og sf ?

Hver er forgangsröðun ríkisstjórnarinnar - skuldugu heimilin virðast þar vera í botnsætinu - skjaldborgin um heimilin kom aldrei - ráðstöfunartekjur heimilanna munu skerðast alveg svakalega á næsta ári með þessu brjálæðislega áhugamáli stjórnarflokkana að hækka skatta og auka álögur á almennning- velferðarstjórn sem á heimsmet í að leggja skatta á almenning - ég vorkenni því fólki sem kaus þessa flokka -

Mótmæla slæmum kjörum heimila

Athugasemdir

[Sigurður M Grétarsson, 19.12.2009 kl. 16:55]

Mér líður ágætlega með að hafa kosið SF. Ég tel að aðrir flokkar hefðu ekki getað gert betur en núverandi stjórnvöld hafa gert og þá sérstaklega ekki flokkarinr, sem komu okkur í þessá klípu, Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn.

Lýðskurmið í sambandi við skuldamál heimilanna er alveg yfirgengilegt og eiga Hagsmunasamtök heimilanna þar stóran hlut af máli með að vega að bera út villandi og beinlínis rangar fullyrðingar um þá möguleika, sem eru til staðar. Þar á ég fyrst og fremst við þá fullyrðingu þeirra að hægt sé að fara í þær niðurfærslur skulda, sem þau krefjast án þess að það lendi með miklum þunga á skattgreiðendum. Ég hef bloggað talsvert um þetta og má meðal annars sjá það hér:

http://siggimaggi.blog.is/blog/siggimaggi/entry/988918/#comments

http://siggimaggi.blog.is/blog/siggimaggi/entry/988554/#comments

http://siggimaggi.blog.is/blog/siggimaggi/entry/980384/#comments

Staðreyndin er sú að Árni Páll komst einfaldlega ekki lengra með lánastofnanirnar í samningaviðræðum sínum við þær um aðgerðir til aðstoðar heimilum í vanda. Hann stóð í þeirri stöðu að ef hann vildi ekki skilja lántaka hjá einhverri lánastofnuninni útundan í samkomulaginu þá varð hann að sætta sig við samkomulag eins og sú lánastofnun vildi hafa það, sem skemmst vildi ganga.

Að ætla stjórnvöldum að setja lög um lækkun lána á grundvelli forsendubrests án samkomulags við lánastofnanir er út í hött. Ef stjórnvöld gera það þá fara lánastofnanirnar einfaldlega í mál við ríkið á grunvelli eignarréttarákvæðis stjórnarskrárinnar. Ef Hæstiréttur samþykkir síðan ekki að um slíkan forsendubrest hafi verið að ræða að það kallaði á leiðréttingar eins og stjórnvöld hefðu þá ákveðið þá gætu stjórnvöld lent í því að þurfa að greiða lánastofnunum tugi eða jafnvel hundruði milljarða í bætur fyrir að lækka eignir þeirra með þeim hætti.

Það er ekki hægt að réttlæta það gagnvart skattgreiðendum að fara þá leið. Það er miklu eðlilegra að fara þá leið að lántakar fari í mál við lánastofnanir á grunvelli forsendubrests og ef Hæstiréttur samþykkir kröfur þeirra að hluta eða öllu leyti er þar með hægt að leiðrétta lánin eftir forskrift Hæstaréttar án nmikils kostnaðar fyrir skattgreiðendur því þá munu þær leiðréttingar að mestu leyti lenda á kröfuhöfum í þrotabú bankanna.

Það lýðskurm, sem HH standa fyrir og þær blekkingar, sem þau samtök breiða út gerir ekkert annað en að þvælast fyrir vitrænni umræðu um þá kosti, sem í boði eru og standa þannig í vegi fyrir því að hægt sé að hjálpa heimilum í vanda með þeim skilvirkasta hætti, sem stendur til boða. Á meðan blæðir verst settu heimilunum.